五彩神箭

整部电影的叙事节奏张弛有力，虽然最终男性英雄崇拜与民族信仰之间达成和解，但是叙事结构较为工整。

影片聚焦尖扎一代藏族人民对拉隆贝多射箭的英雄崇拜，“射箭”这一源远流长的神话传说，无论借助拉隆贝多弑杀赞普朗达玛来传达其民族神话对尖扎一代藏族人民源远流长的影响，还是影片希望借助射箭来引申现代文明与传统文明之间的文化鸿沟，当然这可能是过度解读。

影片将现代文明与传统习俗之间的矛盾设置在“射箭”比赛中展开：大量带有传统民族神话色彩的民俗舞蹈、族裔祭祀活动、现代耕地工具、或是两场比赛开端介入的媒体采访等等新旧文明元素的涉入等等。整部电影人物角色塑造较平，扎东、德吉、尼玛三个年轻一代的人物塑造不够丰满。扎东在三场射箭前后的角色转变，射箭之际对“嗡嘛惹仔嘛索哈”这一神语观念的转变，看似扎东因父亲的一席话在看到壁画后发生转变，但是塑造的深度实在不太能说服人。

总体来说，将村落之间因五彩神箭的世怨（撞死了一只羊中的康巴世仇）、扎东与父亲两代之间的观念冲突、尼玛与德吉之间男女爱情（当然，此片中男女爱情意识浅浅带过）、传统民俗与现代箭弓之间的文明意识逐渐拉开，本身就极具一种民族自我反射的内省性。

万玛才旦的作品一定程度上体现了西藏的人文地理，这是他的特色，同时也是西藏这个地域的一种宣传口。任何一个少数民族的创作者同时肩负的有两种使命，第一种使命就是作为一个文化传播者的作用，这种作用自然少不了对于文化的宣传，另一种才是作为一个创作者应该有的个人喜好。

可能很多影迷们并不认同这样的理论，他们认为宣传就是宣传，创作就是创作，创作跟宣传本来就是两个互不干涉的点，让这两个点相互融合是不人道的，这是对于创作的限制和压抑。然而他们忽视了一个道理，这个道理很简单，也很复杂。创作是为了什么，创作是为了表达，而少数民族的创作者们表达的基础是什么，自然是给予自己本民族的特性。那么这个时候，创作和宣传还是两个相互独立的个体吗？显然不是了。

今天给大家推荐的影片叫《五彩神箭》，这是一部讲述西藏民族传统文化的电影，同时也是一部被很多影迷们嗤之以鼻的电影，为什么嗤之以鼻，原因很简单，本片并没有根深蒂固的人性的纠结，而是将目光聚集到了西藏文化的宣传上面。

《五彩神箭》讲述的是西藏两个世代友好的村落之间的故事，两个村落有着古老的习俗那就是射箭，因为射箭，这两个村落的各自的神箭手扎东跟尼玛彼此成为了竞争对手，尼玛与扎东的妹妹情投意合，而对于扎东来说，尼玛是一个让自己嫉妒的竞争对手。尼玛不仅有着让扎东无以企及的技术，更有着让扎东难以望其项背的心胸。扎东跟尼玛之间有着对立，但这并不影响两个家庭之间的友谊。

时代在发展，科技在进步，面对着外界科技的升级，扎东跟尼玛两个人如何面对彼此的竞争对立，两个人能不能共同面对时代的前进，这是摆在两个人面前的难题。

《五彩神箭》是一部主题鲜明的电影，本片的讲述者主要在讲述源自这个古老的地域的一种传统文化，以及面对这些传统文化的年轻人们的真实内心。然而这部影片并没有在影迷心中达到一种地位，究其原因，喜欢万玛才旦的影迷们认为这是一种宣传，而非纯洁的电影。

这是一种很搞笑的理论，影视作品本来就具备宣传的效用，然而并没有人因此而排斥。然而一旦这种宣传的效用被人用一种很浅显的方式认出来之后，就会有人认为这种宣传背离了创作者的初衷。那么这个时候就有一个问题，什么是创作者的初衷？

影迷们认为万玛才旦的初衷体现在用一种个人烙印来描述属于西藏的文化现状，或者说是一种文化困境。代表作自然有《塔洛》、《静静的玛尼石》、《撞死了一只羊》以及《气球》等等。之所以这些影片被影迷们认为是万玛才旦的精髓，原因也很简单，因为这些影片无疑砸中了他们对于艺术的迷茫的窘境。有人就喜欢这种低沉的，略带灰暗的或者是诙谐荒诞的基调来作为影视作品的核心，然而他们却最容易忽视一点，影视作品的核心并不单一。

万玛才旦是一个少数民族的创作者，但是也是一个少数民族的文化宣传者，这是他的身份决定的，同时也是不可磨灭的一种现实。通常我们了解一些少数民族的文化，首先要了解的是这个少数民族的传统文化，而传统文化并不都是影视创作者用一种艺术的手法处理出来的符合影迷心中的感觉的那种文化。《五彩神箭》中的射箭文化就是西藏地区传统文化的一种，它看上去并不十分有意义，但却是客观存在的。如果我们不先了解这些客观存在的传统文化，又怎么去能了解基于这些传统文化的拔高之后的文化内核呢？

一旦我们要深入的了解一个民族，自然是需要循序渐进的了解过程的。而部分影迷们所推崇的通过一两部单纯的且迎合了自己的文艺作品来了解的文化，其实并不是这一民族文化的全部内容。就好比有人看完了《塔洛》就自然而然地认为西藏地区的牧民们生活凄惨，有人看完了《气球》就自然而然地认为计划生育对于西藏地区的牧民们有百害而无一利等等。这些刻板偏见正是因为对于民族文化的了解不全面所致。既然要全面了解，我们自然不能忽视这些全面的背后是需要循序渐进地全面的知识作为支撑的。

纵然《五彩神箭》不是一部非常优秀的作品，但是它却是可以让不了解西藏的观众能全面了解一种西藏文化的途径。通过了解这种传统文化，我们才能更加全面了解西藏的整个文化现状以及面对这种现状，民众们最直观的感受等等。这才是了解一种文化的正确途径。

然而这种途径并不被所有人所接受，因此，影迷心中的万玛才旦最终才跟现实中的万玛才旦有了偏差，而这种偏差最终也让这位藏族创作者陷入到了两难的境地，如何选择，在于他也在于你。

……

你好，再见

ལུས་རྩལ་ནི་དེང་སང་འཛམ་གླིང་དུ་ཆེས་དགའ་བསུ་ཐོབ་བཞིན་པའི་ལས་རིགས་ཤིག་ཡིན་པར་གདོན་མི་ཟ། དཔེར་ན། འཛམ་གླིང་བུམ་པ། དེ་མིན་གཞན་ལག་གྲུག་སོགས་རིགས་ཧ་ཅང་མང་མོད། དེ་དག་རེ་རེ་གསར་གཏོད་བྱེད་མཁན་གྱི་མི་བུ་རེ་རེ་ནི་ལས་རིགས་འདི་འཕེལ་རྒྱས་སམ་སྤུས་ལེགས་ཅན་ཏུ་བཏང་བར་ལག་རྗེས་བཞག་ཡོད། དེ་དག་ཀྱང་མི་བུ་རང་རང་གི་དམིགས་ཡུལ་དང་གནད་དོན་གེ་མོ་ལ་དམིགས་ནས་གསར་ཏུ་བཟོས་པ་ཞིག་ཡིན་པས། མཐར་ཐུག་དེ་དག་གིས་སྐྱེད་པའི་ནུས་པ་སོགས་ཀྱང་དེ་བཞིན་དུ་མཆིས། དེ་མིན་འདི་ལ་ལྟ་མཁན་གྱི་མི་ལ་ཡང་ལྟ་སྟངས་མི་འདྲ་བ་སྣ་ཚོགས་ཡོད་པ་རེད། དཔེར་ན། རྫོང་སར་གྱི་གློག་བརྙན ༼མཐོ་སྒང་གི་འཛམ་གླིང་བུམ་པ༽ ལས་མི་སྣ་རེ་རེ་ནས་འཛམ་གླིང་བུམ་པ་ལ་ལྟ་སྟངས་མི་འདྲ་བ་རེ་འདུག དགེ་བསྐོས་ཀྱི་མིག་ལམ་དུ་དེ་ནི་ལྒང་ལི་གཅིག་གི་ཆེད་དུ་རྒྱལ་ཁབ་གཉིས་ཕན་ཚུན་ལ་འཐབ་ཀྱིན་ཡོད་པ་དང་། ཡང་ལ་ལས་སེམས་སུ་དེ་ནི་རང་དབང་གི་རོལ་རྩེད་མཚར་བོ་ཞིག་ཡིན་པར་ངོས་འཛིན། ལ་ལས་དེ་ནི་རྒྱལ་ཁའི་མཚོན་རྟགས་སམ་མི་བུ་གང་རུང་ཞིག་གི་རང་ཉིད་ཀྱི་ནུས་པའམ་ཁྱད་འཕགས་དེ་མཚོན་པའི་རྟགས་མཚན་ཅིག་ཏུ་འཛིན་ནོ། །

གང་ལྟར་མཛའ་བརྩེ་དང་པོ། འགྲན་བསྡུར་གཉིས་པ་ནི་ཕལ་ཆེར་རྒྱལ་ནང་ནས་ལུས་རྩལ་འགྲན་བསྡུར་ཆེ་མ་ཆུང་གསུམ་གང་ཞིག་སྤེལ་རུང་ཐུན་མོང་གི་རྟག་བརྟན་གྱི་ཁ་གཡང་ལྟ་བུར་ཆགས་འདུག དོན་གྱིས་དེ་ཡང་མིའི་སྤུས་ཚད་དམ་བཟང་སྤྱོད་ལ་འབྲེལ་བ་ཡོད་པ་ཞིག་ཀྱང་རེད། གང་ལྟར་འདུ་ཤེས་ལ་རག་ལས་མོད། དེ་ལས་ཀྱང་མཐར་ཐུག་གི་རྣམ་འགྱུར་ལ་རག་ལས་པ་འདི་ལས་གལ་ཆེ་བ་ཞིག་མ་མཐོང་།

དེ་བས་་ཐེངས་འདིའི ༢༠༢༢ ལོའི་ཁཱ་ཐར་ཨཱ་འཛམ་གླིང་བུམ་པའི་འགྲན་བསྡུར་ཁྲོད་ལུས་རྩལ་པ་ཁ་ཤས་ཀྱིས་དངོས་གནས་དེ་ནི་མི་སྒེར་གང་རུང་གི་རང་དབང་རྩེད་མོ་ཞིག་གི་འདུ་ཤེས་ལས་བཟུང་མེད་པས་གཞན་ལ་དོན་མེད་དུ་གནག་ཆུང་གི་ལས་སོགས་སྦྱོར་བ་གང་ཡང་སྤེལ་རྩིས་མེད་པར་ཚང་མ་བདེ་ཐང་གིས་ཞུགས་ནས་མཐར་རང་གཞན་གང་ལ་ཡང་རྒྱལ་ཕམ་གང་ཞིག་བྱུང་རུང་བདེ་ཐང་དང་དགའ་སྤྲོའི་སྒོས་མཇུག་བསྡུ་བར་བྱའོ། །འདི་ནི་མི་ཀུན་གྱིས་བསྟོད་བསྔགས་ཀྱི་གཞི་རུ་གྱུར་བས་རྗེས་ཀྱི་འགྲན་ཞུགས་པ་མང་པོ་ལ་ཤུགས་རྐྱེན་ཐེབས་ཡོད་ཀྱང་སྲིད། འདི་ནི་དོན་གྱི་ལུས་རྩལ་གྱི་སྙིང་བོ་ཡིན་ན་མི་ཆོག་པ་གང་ན་ཡོད། དེ་བས་འདི་དང་འབྲེལ་ནས་བོད་དང་གི་ལུས་རྩལ་གྱི་སྙིང་བོ་གླེང་ན་འདོད་བྱུང་།

英国事务部档案《圣城代表团日记》（Lhasa Mission Diary）对此有着较为详细的记载。以宇妥·扎西顿珠 ༼གཡུ་ཐོག་བཀྲ་ཤིས་དོན་འགྲུབ༽ 为首的军方官员尤其喜欢足球，尽管在与英印驻藏代表团的比赛中以零分收尾，但他们的热情不会受到丝毫影响。在比赛结束后，往往还会带着家人到代表团驻地聚餐。འདི་ལས་མངོན་པ་ནི་བོད་ཀྱི་རྐང་གྲུག་ལུས་རྩལ་བ་ཚོའི་འགྲན་བསྡུར་རྗེས་ཀྱི་གནས་ཚུལ་ཐུང་ཐུང་ཞིག་གཞན་གྱིས་བྲིས་པ་ཞིག་གོ འདི་དང་འབྲེལ་བའི་རྒྱུ་ཆའམ་པར་དག་ལ་ལྟ་འདོད་ན་བོད་ཀྱི་འཕྲིན་སྟེགས་ཆ་རུ་ལས་འདིའི་སྐོར་གྱི་ནང་དོན་ཞིབ་ཆ་འདུག གང་ལྟར་འདི་ལས་མཚོན་ཐུབ་པ་ནི་ལུས་རྩལ་འགྲན་བསྡུར་ལ་ཞུགས་ནས་མཐར་རང་གཞན་གཉིས་ལས་སུ་ལ་ཡང་རྒྱལ་ཕམ་གང་ཞིག་བྱུང་རུང་སྔར་བཞིན་སྤྲོ་སེམས་ལྡན་པའི་ངང་ཕན་ཚུན་གྱི་ལྷན་འཛོམས་ལ་རེ་ལྟོས་ཀྱིས་གཏམས་ཤིང་། མཛའ་བརྩེ་ནི་སྔར་ལས་ཟབ་པར་འགྱུར་བ་དང་། འགྲན་བསྡུར་ལ་སྔར་བས་གསོན་ཤུགས་རྒྱས་སུ་བཅུག་པས། རང་གཞན་སུ་ཡིན་རུང་མི་སེམས་ལ་བདེ་སྐྱིད་ཁོ་ན་སྩོལ་ཐུབ་པ་ཞིག་གོ །འདི་ནི་ངེད་བོད་ཀྱི་ལུས་རྩལ་གྱི་དོན་སྙིང་ཞིག་ཏུ་རློམ་གྱིན་ཡོད།

虽然影片依然是围绕现代与传统的冲突关系，但从故事到影像都比其他作品工整了许多，对继承传统的呼告可以说是昭然若揭。轻视传统、在现代文明中短暂"迷失“造成了扎多的失败，而尼玛一以贯之的胜利则来自他的虔诚信仰。于是，扎多最终不仅是与尼玛和解、更是与传统“和解”，或者说是在“背叛”传统后归顺于它，因此他的胜利称得上是一种注定，唯有此才能表现出“传统”的力量。

尤其在影片的结尾，万玛才旦还罕见地给出了重写冲突的方法。代表传承者的两位主角在现代的体育馆里、按照现代规则举行神箭比赛的同时，不忘念起祈祷语、按照原始的规定洒下一抔土以示对神箭文化的敬重。在此，现代性技术作为外显工具、精神性图腾成为内化指引，他们的胜利结果无疑佐证了文明以这样的方式发展是行之有效的。

可惜的是，电影里的两性刻写依然是呆板无趣的。一方面，女性被想象为男性较量的标志物，两位象征传承者的冲突来源被外化为女性的在场，使得女性被纯洁化为“神箭”一般只具有象征性的“空符号”，她要么被迫隐藏起自己，要么只有依附于男性的胜利才能佐证自己的主体在场；另一方面，电影不断借父子间的神箭传授强调“传承”的进行，当男性因自恋而导致了多次身体上的冲突，父辈也频频借“咱们年轻时也这样”等对男性自恋充满肯定的怀旧情绪化解冲突，从而将男性因自身缺失导致的后果“合理化”。有意思的是，在“看电影”的场景中，主角们所观看的电影正是导演处女作《静静的嘛呢石》，观众群里的少年们还在兴奋而骄傲地讨论自己认识主演。而这，该被解读为万玛才旦与男性主角间共有的自恋气质，还是他在创作中希望构建出一种自反性的影像状态？